Maarten

Afgelopen maandag heb ik mijn kater Maarten, een blue-point Devon Rex, moeten laten inslapen.
Toen we vrijdags terugkwamen van vakantie vond ik al dat hij er niet goed uitzag. Erg mager en hij sliep de hele middag en avond. En ook op plekken waar hij normaal nooit lag.
's Avonds wilde hij ook al niet veel meer eten.
En dit bleef het hele weekend zo. Dus maandagmiddag mee naar de dierenarts gegaan.
Deze bevestigde al mijn vermoedens. Z'n buikje was te hard en de lever was ontzettend vergroot.
We zouden het nog wel een week of wat kunnen rekken met Prednison, maar dat zag ik niet zitten. Mijn ervaring is dat dit niet helpt en je doet je huisdier er geen plezier mee.
Dus de moeilijke beslissing genomen om hem te laten inslapen....
13 Jaar is hij geworden. En vreselijk lief was hij. Heeft nog nooit een poot naar mens of dier uitgestoken. Ik zei altijd gekscherend: je kunt hem aan z'n oren aan de waslijn ophangen en nog vind hij dat niet erg.
We hebben hem bij m'n moeder op de boerderij op een mooi plekje begraven.

Last monday, when we where back from our holidays, we had to euthanise our old Devon Rex, Maarten.
He had gotten very, very skinny, was sleeping all day and ate almost nothing anymore.
The veterinarian said that his tommy was to hard and his liver was far to big. She also said that this could go very quick. She could lasten his live for a week or so with Prednison, but I don't think that is the right thing to do. You certainly would not please your loving pet.
So I took the difficult discission to humanily euthanise him. It was hard ....
He was such a sweet boy, never raise his paw to animal or human. Sometimes I made a joke that you could hang him by his ears to a clothesline and he would still purr.
We burried him on my mother's farm on a nice spot.